*سپهر و هستي* روياهاي واقعي من و بابا

امروز يكي از اون لطيف ترين روزهاي خداست... تواتاقم - محل كار- روبروي پنجره ي باز نشستم و درحالي كه به تابلوي بارون نگاه مي كنم براي تو مي نويسم... من عاشق بارونم و دلنشينتر و لطيفتر از اون،نعمتي نمي شناسم اگرچه بعدازاومدن تو مفاهيم برام خيلي عوض شده و ترجيح ميدم عشق و لطافت رو درتو معنا كنم اما همچنان بارون رو زيباترين تابلوي خلقت مي دونم... تابلوي پاييز بارون زده پراز رنگ و عطر و صدا و هماهنگي... تواين هفته يه اتفاقايي هم افتاده كه فرصت نكرده بودم بنويسم،ازجمله اينكه خاله مهديه دوباره برگشت و بطرز محسوسي تورو آرومتر مي بينم... ديگه صبحها همزمان بامن بانگراني بيدار نميشي و باگريه بدرقه م نمي كني تاتمام روز رو با غصه ي غمهاي تو س...

پسركوچولوي قشنگ و بامزه ي من! امروز براي من و تو وبابا يه روز مبهم و پراز فكرو خيال و اما و اگر و نگرانيه... اينكه تو از 6ماهگيت باخاله مهديه بودي و حالا باشرايط جديد قراره چطور كناربياي... اصلا چه حسي نسبت به اين كار من و بابا خواهي داشت؛صبح امروز بيشتر ازهرچيزي،ازاين غصه م گرفت كه نكنه باخودت فكركني مامان بيرحمم منو بايه آدم غريبه توخونه تنها گذاشت و گريه وناراحتيم هم تصميمشو عوض نكرد... برخلاف خيلي ها كه مدام تكرار مي كنن كه:" توفراموش مي كني، بچه ها همينن و بالاخره بزرگ مي شن"من نميتونم اين صحنه ها رو فراموش كنم- حتي اگه مطمئن بشم كه تو فراموش ميكني كه ميدونم نمي كني- واين تعارض و تناقض بدجوري آزارم ميده. اونقدر كه بعضي وقتا به همه ...